Fotoğrafta sadelik meselesini anlatırken hep sıkıntılı bir durum oluşur. Bu sıkıntı benden mi kaynaklanıyor yoksa dinleyenler sadelik denince kadrajdan hemen bir şeyleri atıvermeyi mi düşünüyorlar henüz çözebilmiş değilim.
Sadelik derken anlatmak istediğim bir yönüyle BOT prensibi aslında. Nedir bu BOT? Ben uydurdum, anlatayım size. Bunu ezberledik biz. Soruyorum “neydi BOT prensibimiz” diye, hep bir ağızdan cevap geliyor “Babam Olsa Tanımam”
Sadelik denince sanırım akla hemen eksiltme gelmesi çok doğal. Kuşkusuz kadrajda az öğe bulunursa sadeliğe doğru önemli bir adım atılmış olur. Ancak kalabalığı, çok öğeli bir durumu anlatmak istiyorsak nasıl eksiltme yapacağız?
Bizim Sevgi İşlemek vermiş cevabını aslanlar gibi. Yukarıdaki gibi.
Biliyorsunuz bizimkiler pek sevdiler Metrobüs için çalışmayı ve hala anlata anlata bitiremiyorlar her biri 2486 yolcu alabilen bu ilginç araçları. O kadar ki artık, işe işyeri servisleri yerine metrobüsle gidip gelen fotoğrafçılarımız var bizim.
Bizim Sevgi, diğer araçların vızır vızır çalışan metrobüslere, bomboş metrobüs yoluna nasıl imrenerek baktıklarını fotoğrafla anlatmak istemiş.
Bir de kuşkusuz kadrajını yaparken sadeleştirme endişesi yaşamış ve bence harika bir sadeleştirme yapmış.
Neydi kural? Babam Olsa Tanımam. Yani kadraj içinde fotoğrafa içerik ya da biçim anlamında katkıda bulunmayan ne varsa atarım dışarıya.
Atmış gereksiz olanları Sevgi.
Bir daha bak bakalım fotoğrafa gereksiz tek bir şey var mı? Gereksiz bir bina, ya da üst geçit, bir köprü, belki de bir AVM. Yok di mi?
Arap saçına dönmüş bir İstanbul yüzlerce öğeyle böylesine sade anlatılabilir di mi?
Acayip kalabalık, korkunç bir hengame, ancak ne kadar sade bir fotoğraf.
Aslan Sevgi.
Neydi o BOT?
Sadelik adına, Babam Olsa Tanımam!
https://www.instagram.com/p/Br7jr-ZgUfz/?utm_source=ig_web_copy_link
?
BOT fotoğrafın temellerindendir.
?