Fotograf tüm anlatım biçimleri içerisinde zamanla en çok problemi olan disiplindir.
Ne resimde, ne tiyatro veya edebiyatta, şiirde, sinemada, müzikte hatta en basit bir sözlü anlatımda bile ciddi bir zaman sorunsalı yoktur. Tümü geniş ölçüde zaman mefhumundan azadedir.
Çünkü fotoğraf dışında hiç bir anlatım biçiminde “an” kavramı yoktur.
Önemli bir sahne ya da aşama hepsinde bulunabilir ama sinema tiyatro resim, kısacası tümü, asla an üzerinden yürümez.
Fotoğrafı var eden şey ise bizatihi anın kendisidir.
Yaşam hızla akıp gitmekte, her şey gözle göremesek de süratle değişmekte, hiç bir an önündeki veya arkasındakiyle aynı olamamaktadır.
Fotoğrafın keşfedildiği yıllarda teknik nedenlerle çok uzun sürerdi pozlama. Saatlerce. Ve aslında o saatlerce süren pozlama ile an değil akışı kaydederdi fotoğraf. O fotoğraflar değildir aslında fotoğraf.
Aynı sinema gibi. Sinemanın derdi asla an olamaz ki. Sinema için varsa yoksa akıştır, süreçtir aslolan, akıp giden yaşamdır tamamen.
Gerçekte öyle değil mi? Bir film binlerce fotoğraftan oluşmuyor mu? Fotoğraf tek bir an, hatta ancık, sinema onbinlerce an değil mi?
Zaman fotoğrafın en büyük düşmanıdır.
Süre uzadıkça ölür fotoğraf.
Pozlama süresini uzatan fotoğrafçı, süreyi uzattığı ölçüde sinemacı olur. Disiplinler arası tecavüzdür yaptığı.
Günümüzde pozlama süreleri çok kısaldı artık. Daha da kısalacak ve giderek sıfıra yaklaşacak ve o gün fotoğraf daha bir fotoğraf haline kavuşacak.
Uzun pozlama, yıldız çevrinme, benim bayıldığım pan, hatta fotoşop’un nasıl fotoğrafı bitirmeye çabaladığını, erittiğini konuşalım.
Bir miktar sarsılıp kendimize gelelim hepimiz.
Biraz ve artık gerçek fotoğrafa gelelim..
Olur mu?
Sıkıntılı, zor, çok keskin ve köşeli ama yapmalıyız.
Fotoğrafı yitirmemek adına yapacağız.
https://www.instagram.com/p/B3t373ogs8H/?utm_source=ig_web_copy_link
?
Buna göre saniyenin binde birine , ikibinde birine, …. birine indirebilmek iççin bir an önce tam açık diyaframlı objektiflere de kavuşabilmek dileğiyle
?